#TheGreekGirl PART I :Πίσω απο το hashtag

6 Αυγούστου 2019
















Στα 20 σου να αναρωτιέσαι που ανήκεις και να απαντάς στην θάλασσα και στον ήλιο. Αν θα μπορούσα να μυρίσω την Ελλάδα θα είχε άρωμα νοσταλγικό, λίγο αλμυρό με την αντίθεση άνθεων ελιάς ή πορτοκαλιάς. Αν μπορούσα να την φωτογραφίσω με την ματιά μου θα είχε ασπρόμαυρους τόνους.


Η Ελλάδα έμεινε να προσμένει το παρελθόν της, πέταξε τις ελπίδες για το μέλλον στην θάλασσα. Δεν την αγαπούσαν αρκετά οι άνθρωποι της. Η Ελλάδα αργοπεθαίνει και εμείς κάνουμε τον σταυρό μας.





Η ιστορία του #TheGreekGirl

Ένα βράδυ του περσινού Ιούλη κάθομαι σε ένα παγκάκι με φίλες και κοιτάζουμε τη θάλασσα, δεν μιλάμε πολύ, είχε μόλις σουρουπώσει. Το σκέφτομαι καιρό μα δεν έχω μιλήσει σε κανέναν, δεν έχω μιλήσει για το τελευταίο search στο pinterest, γράφει Greek Girl. Αγαπημένη μου ασχολία, απο τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ήταν η παρατήρηση των ανθρώπων, η παρατήρηση των γυναικείων φιγούρων στα αστικά κέντρα,στις παραλίες... Τίποτα δεν θυμίζει τα αποτελέσματα της αναζήτησης. 
Αρχαίες Ελληνίδες να απεικονίζονται με σανδάλια και χιτώνες, λευκούς όπως τους θέλει η φαντασία και ένα στεφάνι άγριας ελιάς για αξεσουάρ. Τα ελληνικά αναγράφονται με τύπου αρχαϊκής γραφής, όπως αρέσει στους τουρίστες. Όλα οικεία γι'αυτούς και ξένα για εμάς. Κάναμε το δικό μας ξένο για να αρέσει στους άλλους. Ουτοπικό και ξένο.


Κοιτώντας πίσω κατάλαβα λίγο. Διαβάζοντας κατάλαβα λίγο περισσότερο.




Γράφοντας για το παρελθόν

Στο λύκειο ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που κατοικούν στην Ελλάδα δεν συσχετίζονται τόσο με τους Αρχαίους Έλληνες, έτσι λοιπόν άφησα το όνειρο των αρχαίων ημών προγονών και γνώρισα την πραγματικότητα, ξανά. Οι Έλληνες κάνουν πλέον περισσότερο τον σταυρό τους παρά φιλοσοφούν, δεν τους χωρά ο διάλογος και είναι λιγότερο δημοκρατικοί από ποτέ.


Η θρησκεία και ο Χριστιανισμός, ο Χριστιανισμός και η Ελλάδα. Η θρησκεία έγινε ένα με την κουλτούρα της, ίσως να την απορρόφησε λίγο. Δεν τους κατηγορώ, η πίστη είναι ελπίδα, είναι σωτηρία, σε χρόνια άθλια γεμάτα πόνο και θλίψη. Οι άνθρωποι απο τότε περιμένουν να σωθούν απο τα προβλήματα, προσμένουν τον σωτήρα, ξεχνούν πως η αλλαγή, η σωτηρία και η αλήθεια είναι μέσα τους. Καμία ελευθερία, κανένας διάλογος καμία διάθεση προς φιλοσοφία. Μυστικισμός, άρνηση. Οι άνθρωποι να φορούν παρωπίδες να φοβούνται τον Θεό τους. Να τρέχουν να κρυφτούν απο δεισιδαιμονίες και τέρατα.

  


400 χρόνια πίσω ή δεμένοι.Οι Έλληνες και οι Τούρκοι συμβίωσαν για πολλά χρόνια, υπήρξε αίμα, πολύ αίμα που έβαψε κάθε πέτρα ακόμη και την θάλασσα, έβαψε και τις καρδιές των επόμενων γενεών . Είμαστε κομμάτι τους και είναι δικό μας. Η ανατολίτικες επιρροές στην γλώσσα, στα ήθη και στα έθιμα είναι τόσο έντονες, δεν μπορείς πια να τις ξεχωρίσεις. Δεν μπορείς να το αρνηθείς και γιατί να το κάνεις άλλωστε.

Ο πόλεμος μετά τον πόλεμο, ο πόνος δεν παύει, οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με αυτόν. Η καθημερινότητα γίνεται μαύρη και η αθλιότητα ξεδιψά με ένα κομμάτι ψωμί. Ποιοι άντρες, ποιες γυναίκες, ποια παιδιά. Να νιώθουν ανεξάρτητοι υπό όρους. Η ελευθερία υπο όρους δεν είναι ελευθερία.

Και ξανά αίμα.Α' παγκόσμιος πόλεμος, Β' παγκόσμιος πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος και η Χούντα. Το 1974 είναι πολύ μακρία απο την αρχή μιας Ελλάδας παλιάς και πολύ κοντά στο δικό μας ξεκίνημα.

Όλα ξεκινούν σε μια Ελλάδα που έχει μείνει αρκετά πίσω για να φτάσει τους πρώτους, με ανθρώπους που κρατούν σταυρούς αντι για βιβλία ενώ φοβούνται τον Θεό, τους Τούρκους και την φτώχεια. Ξεκινούν αγώνες δρόμου για να φτάσουν οτιδήποτε ξένο. Η ανατολιτίκη Ελλάδα να γίνει με κάθε τρόπο δυτική.

Μα να κοιτούμε πίσω, πρέπει, για να βλέπουμε τα λάθη να μην τα γίνουν ξανά. Να κοιτούμε πίσω και αν πέσουμε ξανά να σηκωθούμε έτσι κι'αλλιώς μεγαλώσαμε πια.

Τώρα, Ευριδίκή;






Πίσω από το hashtag #TheGreekGirl

To #TheGreekGirl έχει εμπνευστεί απο την ανάγκη να ανήκω κάπου, σε μια κουλτούρα ρεαλιστική και όχι ουτοπική, σε μια κουλτούρα που είναι οι άνθρωποι της. Είναι η ανάγκη να συνδεθώ και να αγαπήσω τις ρίζες μου, να τις αναβιώσω και να τις επικοινωνήσω στη νέα γενιά ανθρώπων. Δεν έχει εμπνευστεί από περηφάνια και πατριωτισμό, αλλά δίνει το έναυσμα να δημιουργήσω ένα νέο πρότυπο κοντά στα δεδομένα, κοντά στην πραγματικότητα. Το #theGreekGirl είναι ένα κορίτσι, μια γυναίκα αληθινή, κοντά στις ρίζες της, με ελευθερία στο νου έτοιμη να γνωρίσει όλο τον κόσμο, να μιλήσει για την ιστορία της, να πάρει και να δώσει ιδέες. Να πιστέψει στην συνέχεια, να γίνει η συνέχεια. 

Είναι το έναυσμα να μάθω τα γεγονότα της ιστορίας της Ελλάδος, να ακούσω ελληνική μουσική και να παύσω την αποστροφή μου σε οτιδήποτε παραδοσιακό μέχρι να κατανοήσω από που προήλθε. Να μάθω περισσότερα για τον ελληνικό κινηματογράφο, για Έλληνες καλλιτέχνες και γιατί μπορεί να ονομαζόμαστε Γράικοι παντού εκτός απο τον τόπο αυτόν. Είναι το μονοπάτι που θα ακολουθήσω για να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον κόσμο γύρω μου και τον εαυτό μου μαζί.

Θα σκιαγραφήσω ένα κορίτσι λοιπόν, την σύγχρονη Ελληνίδα. Έτσι πως την έχω δει στα 20 μου, με την δική μου ματιά, βασισμένη στο χαμόγελο των γυναικών που ξέρω και εκείνων που δεν ξέρω αλλά νομίζω πως είμαστε το ίδιο. Θα γράφω για τόπους, για ήθη, για ακούσματα, για ρούχα ακόμη και για μακιγιάζ, εκείνα που μου θα αποτελέσουν την Νέα Ελληνίδα.

Η ελπίδα στα 20 χρόνια μου είναι εκείνη που με γεμίζει και αφήνει πίσω κάθε σκέψη αρνητική, κάθε εμπόδιο να γράφω γι'αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν ανύπαρκτα, ανούσια. Οι άνθρωποι της ξεπούλησαν οτιδήποτε είχαν για να την κάνουν να μοιάζει πιο όμορφη, πιο ξένη στα μάτια τους, έκαναν λάθη που δεν επέστρεψαν ποτέ και αναρωτιούνται γιατί γίναμε έτσι. Έχω την ανάγκη να μάθω γιατί. Έχω την διάθεση να κουβαλήσω τα δικά τους λάθη. Σε χρόνια που ακόμη δεν έχω καεί, που μιλάω εκ του ασφαλούς πίσω απο τον υπολογιστή μου για μια Ελλάδα που αξίζει να προσπαθήσω ή να προσπαθήσουμε να σώσουμε. Σε μια προσποιούμενη δυτικών προτύπων Ελλάδα να ψάξω να βρω τι την κάνει να ξεχωρίζει , ώστε να την αγαπήσω. Να την αγαπήσω, για να μην την αφήσω πίσω, για τα άθλια πολιτικά παιχνίδια, την αυξανόμενη ανεργία, την ημιμάθεια, αποστροφή σε οτιδήποτε μοντέρνο και την δυσπιστία στους νέους της. Αν τα καταφέρω θα σας γράψω εδώ, αν πάλι όχι, υπόσχομαι πως θα γυρίσω για να την βοηθήσω.

Κι όμως δεν μεγάλωσα έτσι. Κανένα αίσθημα περί πατριωτισμού και αγάπης προς το έθνος. Στο σχολείο αρνούμουν να μάθω παραδοσιακούς χορούς καθώς προτιμούσα να χορεύω μόνη. Αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα πως σίγουρα δεν είμαι Ελληνίδα, γιατί δεν υπάρχουν Έλληνες. Άρνηση στα ήθη και στα έθιμα, την ορθόδοξη Εκκλησία και την προσποιούμενη αγνότητα, στις κρυφές ματιές των γυναικών. Ακόμη και την ελληνική μουσική δεν την δεχόμουν, το μόνο που αγαπούσα απο μικρή ήταν ο Ελληνικός κινηματογράφος. Τις Κυριακές του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου και εγώ να χορεύω μιμούμενη την Τζένη Καρέζη και την Αλίκη. Μαμά θα δούμε παλιές ταινίες;

Ο κινηματογράφος ήταν το κομμάτι που κράτησα, η φίνος φίλμ και οι ιστορίες της Γιαγιάς μου, Ελένης είναι κατα κάποιο τρόπο αρχή του #TheGreekGirl. Μείνετε εδώ.

Μέχρι το επόμενο part, δείτε ξανά και κρατήστε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα χαμόγελα.


Αν κοινοποιήσεις οτιδήποτε, μην ξεχάσεις το #thegreekgirl, κάνε tag @yurichat ωστε να μπορέσω να το δω και να ενθουσιαστώ που σου άρεσε λίγο.

Ευχαριστώ.


Ευριδίκη














Δημοσίευση σχολίου

© Chatoyant21. Design by FCD.