MOTHER NATURE

The world gives us so much pain, but here we are making gold out of it. Θα ξεκινήσω με αυτή τη φράση, μια φράση που μου έστειλε κάποιος. Γυναίκες, γη , καρπός, αρχή , τέλος, δύναμη μα πόνος. Ο κόσμος γύρω μας, μας έδωσε πόνο και εμείς τον κάναμε χρυσό. Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν ασφαλής για εμάς, αλλά εμείς καταφέραμε να τον κάνουμε δικό μας.

Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να ξεχωρίζει τόσο έντονα, πως είναι δυνατόν τα δύο φύλα να μάχονται ή να ξεχνούν ότι το ένα χρειάζεται το άλλο, ότι η αρχή του ενός είναι η ζωή του άλλου.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, ρωτώντας γιατί. Γιατί μαμά μόνον εγώ; Γιατί να μην το κάνει ο αδερφός μου; Γιατί όχι εμείς γιαγιά; Γιατί να μην πάμε μόνες; Γιατί αυτός και όχι εγώ; Γιατί να μην έχω γεννηθεί άνδρας.

Και κάπου στα 18 άρχιζα να παρατηρώ. Τις γυναίκες της οικογένειας μου, τις γυναίκες στα λεωφορεία, στο μετρό, στο τρένο. Τις κουρασμένες φιγούρες τους , τις καχύποπτες ματιές, κουβέντες στο αυτί για να μην ακούσουν άλλοι…τι λένε οι γυναίκες.

Μπορεί να σε ζηλεύει, φοράει ότι φοράς, ξέρεις με πόσους έχει πάει; Είναι πάντα γυμνή. Φοράει make up για να αρέσει στους άνδρες. Θέλω να τις κάνω να σκάσουν από την ζήλια τους.

Κορίτσια φαίνεται; Πρόσεξε μην σε δουν να το κρατάς. Κρύψε την σερβιέτα στην χούφτα σου. Πρόσεχε μην λερώσεις, θα σε κοροϊδεύουν. Πάλι της ήρθε περίοδος, κάνει σαν τρελή.

Δεν ξέρει να μην ανοίγει τα πόδια της; Έμεινε έγκυος στα 17. Ποίο μέλλον. Δεν θέλει να παντρευτεί , ούτε να κάνει παιδιά, μα πως.

Φοβάμαι από εδώ, πάμε κάπου που να έχει φως. Σου είπα να μην βγούμε έτσι έξω. Που θα βγεις με αυτό το κοντό. Την πειράζουν γιατί ντύνεται έτσι. Ντύνεται έτσι για να την πειράζουν.

Φοβάμαι κορίτσια. Φοβάμαι, γιατί γίναμε έτσι, πως γίναμε έτσι. Είμαστε ίδιες , ένα…αλλα σκεφτόμαστε σα να έγινε πόλεμος μέσα μας. Μα χάσαμε όλες. Χάνουμε όλες.

Πώς είναι δυνατόν να είμαστε ο καρπός στη γη, το φρούτο, το άνθος και να μιλούν για εμάς σαν να είμαστε πέτρες. Πέτρες στην ιδιοκτησία κάποιου. Πώς είναι δυνατόν να φέρουμε την άνοιξη και να φοβόμαστε γι’αύτο. Πως είναι δυνατόν να γενούμε τη ζωή και οι άλλοι να την καταστρέφουν.

Γιατί μπήκαν ανάμεσα στα άνθη και τα κατέστρεψαν έτσι οι θρησκείες. Θρησκείες που χωρίζουν τα δύο φύλα αντι να τα ενώνουν σαν ένα. Θρησκείες, δημιουργήματα ανθρώπων. Που αποφάσισαν ποιος θα είναι ο εξυπνότερος, ο πιο ικανός για λήψη αποφάσεων και εκείνος που θα πρέπει να μαθαίνει γράμματα.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το μυστικιστικό παρελθόν, αλλά μπορούμε να δώσουμε πνοή στο μέλλον. Χιλιάδες γυναίκες έχασαν τη ζωή τους, ακόμη γεννιούνται και πεθαίνουν ως θύματα, μαθαίνοντας να αρκούνται σε αυτά τα δικαιώματα που ήδη έχουν, προπαγανδίζονται πως αυτό είναι το σωστό,…από καρπός να γίνομαι πέτρα.

Ύστερα ξανά παρατήρησα τις γυναίκες, τις είδα δυνατές, γεμάτες αυτοπεποίθηση. Να κυριαρχούν σε τομείς που παλιότερα απαγορευόταν η είσοδο τους. Να σπουδάζουν , να είναι γενούν και να δουλεύουν ως το βράδυ. Να αγαπούν ανιδιοτελώς. Να είναι ανεξάρτητες, να αγαπούν το άλλο τους μισό. Να λατρεύουν τις γυναίκες. Να αγκαλιάζουν τις ίδιες, τον ίδιο τον καρπό που τους έδωσε η φύση.

Στη γη πρέπει να ζουν αρμονικά άντρας και γυναίκα, να αλληλοσυμπληρώνονται, να αγκαλιάζονται… κανένας ορισμός περί οικονομικής και φυλετικής ισότητας. Γεννηθήκαμε το ίδιο με την διαφορά ότι στο 23 φυλετικό χρωμόσωμα υπάρχει ένα ΧΧ για τις γυναίκες και ένα ΧΥ για τους άνδρες. Αυτό είναι φεμινισμός, και αν δεν νιώθεις έτσι τότε πρέπει να βγάλεις το χώμα που έχεις στα μάτια σου…