DANCE TO YE-YE

oh hello hello,

Αν κανείς με ρωτούσε που και σε ποιά δεκαετία θα προτιμούσα να τηλεμεταφερθώ με μια μαγική μηχανή του χρόνου,η απάντηση θα ήταν λίγο περίπλοκη απο εκείνη που ίσως θα αναμένατε. (Αν ''τρυπώσεις'' στο instagram profile μου μπορεί να καταλάβεις). Γράφω αυτές τις λέξεις και ακούω 60's garage rock με τα pastel ροζ ακουστικά μου. Οι δεκαετίες του 1960 και το 1970 έχουν μετατραπεί σε ένα καλά κρυμμένο...ισως μαγεμένο δάσος στο μυαλό μου. Δεν άργησα να το ανακαλύψω καθώς ήδη απο την ηλικία των 6-7 παρακολουθούσα με ιδιαίτερο δέος όλες τις ταινίες του παλιού ελληνικου σινεμά.Θυμάμαι τον εαυτό μου να χορεύει στα ακούσματα και στα soundtrack (χόρεψε τουιστ και ολα θα πάνε καλά) των ταινιών μιμούμενη τις ηθοποιούς,τον τρόπο που περπατούσαν,πόζαραν κρατώντας την αναπνοή τους ωστέ να φανούν καλλίγραμμες.

Λίγο αργότερα ανακαλύπτω την yeye & garage μουσική,τον ξένο κινηματογράφο της ίδιας δεκαετίας και το μαγεμένο δάσος αποκτά χρώματα,τα πιο έντονα που εχω δεί και η ζωή μου έχει το πιο yeye μουσικό soundtrack. Οταν περνώ μια μουντή μέρα,εβδομάδα ή μήνα τα yeye playlists θα μου φτιάξουν την ημέρα.Με μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο, τα μάτια μου και το χαμόγελο μου με προδίδουν.

Γυρίζοντας όμως το πολύχρωμο εξώφυλλο των δεκαετιών αυτών οι σελίδες σκουραίνουν και μαυρίζουν.Στις περισσότερες χώρες του κόσμου η γυναίκες δεν έχουν φωνή.Κυριαρχεί η πατριαρχία.Κανένα δικαίωμα ψήφου,φόβος και λογοκρισία.

Στην Ελλάδα, πέρα απο τον κινηματογράφο υπάρχει έντονη φτώχεια,μια χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει ύστερα από τους 2 μεγάλους πολέμους και έναν εμφύλιο.Οι γυναίκες μένουν κρυμμένες ντυμένες με σκούρα χρώματα ή φτιάχνουν μόνες τους φορέματα αυστηρά εως το γόνατο,δεν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν το σύζυγο τους ούτε να ξεφύγουν απο έναν κακό γάμο.Δύσκολα ακολουθούν τα ονειρά τους, δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το δημοτικό σχολείο ενώ ακόμη και αν το κάνουν η πιο αναβαθμισμένη θέση που μπορούν να κατοχυρώσουν στην διαχωρισμένη αγορά εργασίας του τότε ,είναι γραμματέας ή τηλεφωνήτρια.

Η νοσταλγία του τότε φαίνεται να γκρεμίζεται. Η δεκαετία του 60-70 έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας είναι ένα όμορφο ψέμα,που θέλουμε να θυμόμαστε ακριβώς έτσι,γεμάτο χρώματα,νοσταλγικά μάτια και psychedelic rock. Μια υπέροχη ψευδαίσθηση.Πόσο την αγαπώ όμως...