#TheGreekGirl PART II: Γράφοντας για το κορίτσι του ήλιου

Το κορίτσι του ήλιου, δεν χρωστάει τίποτα στην παλιά της κληρονομιά, γιατί την κράτησε πίσω. Η Ελλάδα των γυναικών, είναι διαφορετική από αυτή των ανδρών της. Το κορίτσι του ήλιου το γνώριζε αυτό, απλώς σιωπηλά κοίταξε την διπλανή της. Εκείνη κατάλαβε.

Το κορίτσι του ήλιου, με τα νοσταλγικά μάτια και το έντονο χαμόγελο κουβαλάει ένα παράπονο, τα πάθη του Χριστού και μια Ελλάδα που έχει γένος αρσενικό. Το παράπονο τους άλλοτε δαμάζεται, πολλές ζουν με αυτό, μα για έμενα ήταν ιδέα και αρχή σκέψεων γύρω από το γνώριμο γιατί. Το #TheGreekGirl μπλέκει στις ρίζες του, στα γιατί των αιώνων αυτών, που η Ελλάδα μιλούσε με μυστικά από αυτί σε αυτί των γυναικών της. Δεν μένει όμως εκεί, σκιαγραφεί την σύγχρονη Ελληνίδα, εκείνη που γίνεται η συνέχεια.

(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδω,την ιστορία και την πηγή έμπνευσης πίσω απο το hashtag.)

Αναζητώντας μορφές

Χρειάζομαι ένα σημείο βαριάς εκκίνησης, ψάχνοντας να βρω εκείνες τις γυναίκες που είχαν την κυριότερη επιρροή στη μέση Ελληνίδα του παρελθόντος. Ψάχνω δηλαδή την αφετηρία της αναζήτησης των χαρακτηριστικών που θα συνθέσουν το #TheGreekGirl. Οι σκέψεις μου δεν ταξιδεύουν μακριά ωστε να μην χαθώ ξανά.


Στο Σινεμά κάθε Σάββατο απόγευμα. Πριν ακόμη κάθε νοικοκυριό αποκτήσει το δικό του κουτί,τα μάτια των κοριτσιών ξέφευγαν εκείνα τα απογεύματα. Στις αρχές του ελληνικού κινηματογράφου οι επιρροές ήταν σίγουρα απο την μαύρη πραγματικότητα του τόπου, σενάρια μιμούμενα την καθημερινή ζωή, δράμα, κωμωδίες και εθνικο-πατριωτικές ταινιές, βουβά και θλιμμένα.

Μετά τον πόλεμο γίνεται προσπάθεια να ορθοποδήσει ο χώρος, ρομαντικά δράματα και κωμωδίες με πρωταγωνίστριες γυναίκες απλές, όχι εξιδανικευμένες. Εκφραστικά μάτια που ξεδιψούν με το δράμα, χαμόγελα που έκρυβαν δεισιδαιμονίες ,εκείνες οι σταρ γίνανε οι πρώτες αγαπημένες των γυναικών. Απο την προπολεμική Σοφία Βέμπο, στην Έλλη Λαμπέτη, Καίτη Πάνου μέχρι και την Ειρήνη Παππά, Φωνές που ακούγονται και σώματα που δεν γέρνουν, μάτια που κοιτούν πλαγίως, λίγο λάγνα, πονηρά οχι παιχνιδιάρικα. Μορφές βγαλμένες απο την αλήθεια, εκείνη που ήξεραν τουλάχιστον.

Στην Χρυσή εποχή, όχι του Περικλέους, αλλά αυτή του σινεμά. Η είσοδος των ξένων προτύπων στην παραγωγή, σηματοδοτεί μια νέα εποχή, μια εποχή σταθμό για την μέση Ελληνίδα που αρνείται κάθε τι που της θυμίζει την μητέρα της, Κοντά και μακριά, εξιδανικεύει κάθε τι ξένο, το λατρεύει σα να ήταν ο Θεός της. Αφήνει πίσω της μιαν εποχή, που μόνο θλίψη την γεμίζει. Το Αλικάκι, η Τζένη Καρέζη,η  Ζωή Λάσκαρη, η Έλενα Ναθαναήλ, η Μάρθα Καραγιάννη και η Μελίνα Μερκούρη θα γίνουν τα πρόσωπα της αλλαγής. Πετούν τα σκούρα και ξεκινούν να μιμούνται γυναίκες που καταπίνουν ξενόφερτα σενάρια, στημένα χαμόγελα και ζωές παραμυθένιες.

Πως θα τους χωρέσει όλους το μαύρο κουτί. Η τηλεόραση φτάνει και μαζί με τον ερχομό της αφήνει πίσω τα ραντεβού στα Σινεμά. Οι οικογένειες κλείνονται μέσα σε αυτό και οι γυναίκες στις κουζίνες τους. Δεν αργούν πολύ. Τα ξενόφερτα πρότυπα, εκπομπές και καλομονταρισμένοι διάλογοι μπαίνουν και σε αυτό. Κί' όμως εκείνες που συντρόφευαν της γυναίκες μέσα στα σπίτια δεν διέφεραν και πολύ απο τις σταρ του σινεμά. Σκέτσο και νάζι, ψηλές φωνές, χαμόγελο δίχως νόημα και μάτια κενά. Πλεόν υπάρχουν περισσότερες ξανθές γυναίκες απ'ότι μελαχρινές. Η υπερβολή γίνεται ανάγκη και ικανοποίηση, ίσως αντίδραση στην φτώχεια και μελαγχολία του παλιού και του μαύρου. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί.

Το ξένο

Η ωραιοποίηση του ξένου ήταν το κλειδί σε μια υπόθεση που απλώς ήθελε να ξεφύγει από το σκοτεινό παρελθόν της. Σαν μια μόνιμη διαγραφή, αποστροφή αν θες απο το πριν. Αλλά χωρίς το πριν δεν μπορεί να υπάρξει μετά. Φτάνοντας γρηγορότερα απο ότι φαντάστηκαμε στο σήμερα τα πράγματα δεν αλλάξαν και πολύ. Με μανία οι νέες απολαμβάνουν να αντιγράφουν κάθε τι που δεν θυμίζει φυσική ανάγκη και οικείο. Σε θερμό και ξηρό κλίμα, οι ελληνίδες φροντίζουν να φορούν υπερβολικές ποσότητες μακιγιάζ γιατί έτσι προστάζει η Αμερική. Βλεφαρίδες, φρύδια, σώματα που βγαίνουν απο τα δικά τους γιατι δεν τους ταιριάζουν. Απλά έγιναν όλα βιαστικά,με μανία γιατί έτσι προστάζει η μόδα. Μουσική, κινηματογράφος και λόγια που δεν ταιριάζουν. Ξεκολλούν απο την φύση, τη ζωή και όλα γίνονται με παρωπίδες στα μάτια. Μα τι είναι χειρότερο να έχουμε κλειστά τα μάτια μας ή προσηλωμένα προς μια καθοδηγούμενη κατεύθυνση;. Ζω και δεν σκέφτομαι. Υιοθετώ χωρίς να δέχομαι. Εκτελώ και πραγματεύομαι ότι θέλουν εκείνοι που δεν ξέρουν πως μας λένε. Χωρίς βιβλία, ανθρώπους καταστροφολόγους όλα οδηγούν σε ένα κενό. Στην φράση πως γίναμε έτσι, πως θα γίνουμε Ευρώπη. Και όταν σε ρωτούν για την Ελλάδα μην ξεχάσεις να φωνάξεις ώπα.

 Το κορίτσι του ήλιου

Ψάχνοντας ανάμεσα στα κορίτσια , στις γυναίκες παρατήρησα μια γενιά που μόνο εγώ ήθελα να δω. Όπως οι ερωτευμένοι δημιουργούν φαντάσματα και εικόνες που θέλουν να βλέπουν μόνον οι ίδιοι. Δημιούργησα μια εικόνα, μια μορφή γυναίκας, ένα πρότυπο, οικείο στα μάτια μου και ταιριαστό με το μπλε. Έπλασα το κορίτσι του ήλιου. Χωρίς ρομαντισμούς λοιπόν, την γυναίκα που οφείλει να είναι η συνέχεια.

Άδειασα τα πρόσωπα και τα σώματα. Μείναμε όλες ίδιες. Με πονηρά, γεμάτα σπίθες μάτια  και στόματα που σε ξεδιψούν με χαμόγελα. Με πυκνά φρύδια, δυνατά σώματα και χέρια που αντέχουν να πιάνουν για να πιστέψουν στις αλήθειες. Πόδια που πατούν για να πετάξουν. Και όμως είμαστε ίδιες. Είμαστε εμείς που ξεκινούμε απο το μηδέν γιατί έμειναν ερείπια. Ερείπια από κίονες , σώματα φυλακές και λάθη ανθρώπων. Γυναίκες που βαστούν παράπονα, μυστικά και μαύρα ρούχα. Έχουμε την ανάγκη να φωνάξουμε για τις σιωπές των γιαγιάδων μας. Έχουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε, να μάθουμε την αλήθεια για να μη μείνουμε ξανά δεμένες. Έχουμε την ανάγκη να αποδείξουμε οτι μπορούμε. Έχουμε την ανάγκη να λυτρώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό από τις σιωπηλές γυναίκες, με τα κατεβασμένα βλέφαρα που έκλαιγαν στα κρυφά.



Και αφού τα άδειασα, τα γέμισα ξανά. Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, το ξαναγέμισα, προπάντων με όνειρα και ελπίδες. Με  ένα βλέμμα εξίσου έντονο, με ένα χαμόγελο γοητευτικό και μια φωνή που σαγηνεύει όταν λέει τις αλήθειες.  Μαλλιά και τρίχες μπερδεμένα αλλά σωστά δεμένα.Χείλη φορεμένα με έντονο βαθύ κραγιόν και μάγουλα χαρακωμένα απο το αλάτι της θάλασσας. Την είδα να χορεύει με ρούχα ελαφριά, σαν να μην την ένοιαζε αν καλύπτουν το μαυρισμένο απο τον ήλιο δέρμα της. Λαμπερό όπως είναι σαν να έχει ρουφήξει κάθε ακτίνα του ήλιου. Σώμα αγκαλιασμένο από την φύση. Πόδια δυνατά, ξυπόλητα, να αγγίζουν τις ρίζες τους. Χέρια να μιλούν, να συμβουλεύουν την γλώσσα. Νύχια με χρώμα, γιατί ξέρω πόσο της αρέσει να ζωγραφίζει. Με βιβλία, μουσικές και μια γλυκιά μοναξιά που πάντα την είχε ανάγκη. Το κορίτσι του ήλιου, το #TheGreekGirl μέσα απο τα μάτια μου.

Το #TheGreekGirl είναι εμπνευσμένο απο όλες εσάς που χωρίς κανένα στοιχείο πλάσατε την εικόνα μιας γυναίκας που σας ανήκει γιατί είστε εσείς, η μητέρα σας, η αδερφή σας, η φίλη σας, εγώ. Ηταν ανάγκη για εμένα να σκιαγραφήσω μια μορφή που να μου ανήκει. Να είναι κοντά μου και μακριά απο κάθε τι ξένο που προωθείται μαζικά μέσω των media. Είναι η αντίδραση μου, η δικαιολογία μου,η ελπίδα μου,η έμπνευση μου,η συνέχεια μου. Το #TheGreekGirl είναι ένα άμορφο πρότυπο στα μάτια ενός κοριτσιού που έψαχνε τον ήλιο και την θάλασσα. Αφήνοντας πίσω τις γυναίκες με τα μαύρα που παίζουν κρυφτό, τους άνδρες που τους είπαν που να κρυφτούν και τον κόσμο των λαθών, ψάχνω να βρω την αλήθεια, όπου και αν είναι αυτή. Μα όταν την βρω θα σας γράψω περισσότερα. Μέχρι τότε περπατήστε ξυπόλητες, ριζωθείτε σα να αγγίζεται βαθιά την γη, χαμογελάστε με τα μάτια και κρατήστε δυνατά οτιδήποτε είναι δικό σας, γιατί σας ανήκει. Είστε η συνέχεια, τα κορίτσια του ήλιου.

Μείνετε εδώ μέχρι το επόμενο και τελευταίο PART III. Όλα παίρνουν υπόσταση, γίνονται ροή και συνέχεια.

(Για την ιστορία και τη πηγή έμπνευσης πίσω απο το  #TheGreekGirl διαβάστε το πρώτο μέρος)


Σας ευχαριστώ κάθε μια ξεχωριστά, εκτιμώ τον χρόνο σας και την αγάπη που δείχνετε για το #TheGreekGirl. Είστε η έμπνευση μου. Κάθε μια απο εσάς που χρησιμοποιεί το hashtag στα social media, εσάς που στηρίζεται όλη την προσπάθεια μου. Είστε η συνέχεια, σας ευχαριστώ. Διαδώστε το #TheGreekGirl κάντε το δικό σας, σας ανήκει, μιλήστε ,γράψτε, ζωγραφίστε, χορέψτε, τραγουδίστε γι'αυτό. Δημιουργείστε! Κάντε τους ανθρώπους από κάθε πλευρά της γης να το ερωτευτούν, να έχουν ένα κομμάτι του.

Ευριδίκη