WHAT BLOG MADE ME DO

-Γράφω εδώ και 5 χρόνια,σχεδόν 5 και...σχεδόν γράφω,περισσότερο ποζάρω , μιλάω , επεξεργάζομαι φωτογραφίες και μαθαίνω για πράγματα που δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι θα με ενδιέφεραν.

Εάν κάποιος στα 13 μου, μου έλεγε πως θα στήσω μια ολόκληρη σκηνή στο διαδίκτυο,ένα ολόκληρο παιχνίδι αλληλεπίδρασης με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους με επίκεντρο τον χώρο της μόδας,του styling και γενικά του θεάματος,φυσικά και δεν θα τον πίστευα.Πρώτα θα κοκκίνιζα και μετά θα γελούσα ευγενικά.

Η αλήθεια είναι πως πάντα αγαπούσα τον χώρο της μόδας,τους ανθρώπους που στριφογυρίζουν γύρω απο αυτόν,τα περιοδικά,τα μοντέλα,την μουσική,τις επιδείξεις,τα φλας,το χειροκρότημα μα περισσότερο τα ρούχα,τα πατρόν,τα σχέδια,τα υφάσματα και τις κλωστές,μου άρεσε να τα αγγίζω να καταλαβαίνω την πολυπλοκότητα τους και την δυσκολία τους στο να κατασκευαστούν γι'αυτό και τα σεβόμουν απο μικρή ηλικία.Τα διατηρούσα και τα διατηρώ σε άριστη κατάσταση,ανεξάρτητου της αρχικής τιμής ή του label τους.Τα ρούχα, τα παπούτσια και τα αξεσουάρ για εμένα είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο έκφρασης.

Αλλά πως έφτασα σε σημείο να γράφω γι'αυτά,να είναι τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου;

Αυτό το post δεν θα εξιστορήσει το δικό μου προσωπικό story,για το πως ξεκίνησα το Blogging,ίσως σε κάποιο επόμενο Post ή ίσως όταν καταφέρω όλα όσα έχω ονειρευτεί και ονειρεύομαι.

Ακόμη βρίσκομαι στην αρχή.

Ένα post με σκοπό να εμπνεύσει εκείνον που έχει μια μικρή και όμορφη ιδέα,κρυφά από όλους τους φίλους του,εκείνη στην άκρη του μυαλού,λίγο πιο πάνω απο τα ανεκπλήρωτα όνειρα,αυτή λοιπόν...ίσως ήρθε η ώρα να εξελιχθεί και να γίνει πραγματικότητα.Here it is,what blog made me do.

Τι με έκανε να κάνω το Blog μου,που με οδήγησε,τι κατάφερα και κατα πόσο ξεπέρασα τον εαυτό μου.



THE PICTURE.

Στην εφηβεία,στην εποχή των Mirror selfies,μισούσα τις φωτογραφίες και επιπλέον είχα αποδεχτεί το γεγονός πως δεν έχω φωτογένεια-laughs here-.Παρατηρούσα κάθε ατέλεια του σώματος μου,το μικρό μου στήθος ή τα λεπτά μου πόδια,το πρόσωπο μου είχε ατέλειες και όλα αυτά ήταν οι λόγοι να μισώ τις φωτογραφίες,ομαδικές και προσωπικές.(ugh)
Ύστερα από χρόνια ο ρόλος μια φωτογραφίας άλλαξε για εμένα,η φωτογραφία δεν είναι ένας καμβάς ατελειών,αλλά μια ανάμνηση,τρόπος έκφρασης της δημιουργικότητας σου.Δεν αποτυπώνει τα αδιάφορα μέρη του σώματος και του προσώπου σου,αλλά αποτυπώνει εσένα,ολόκληρο.
Μέσα απο χιλιάδες φωτογραφίες έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου,κάθε του πλευρά κακή και καλή,να επικεντρώνομαι περισσότερο στον σκοπό που έχει αυτή η φωτογραφία, άλλοτε να δημιουργήσει μια ανάμνηση, ένα συναίσθημα και άλλοτε να διαφημίσει ένα προϊόν.Γνωρίζω πως είναι η αντανάκλαση μου,ένας καθρέπτης.Τις περισσότερες φορές γνωρίζω πως θα βγει το αποτέλεσμα χωρίς καν να το δω.
Οι φωτογραφίες με βοήθησαν να αγαπήσω το πρόσωπο μου ακόμη και όταν είχα ακμή.Ακόμη και όταν κάθομαι να τις επεξεργαστώ,χάνομαι,ξεχνώ την μορφή μου και περιορίζομαι στην έννοια της δημιουργίας πολλές φορές για εμένα έχουν περισσότερο σημασία τα χρώματα και η ποιότητα της, παρά μια κακή πόζα ή το λάθος προφίλ,γι'αυτό και πολλές απο τις φωτογραφίες που μπορεί να δείτε σε αυτό το Blog μπορεί να τσαλακώνουν το πρόσωπο,τη στάση του σώματος μου,το πιο όμορφο απο όλα;δεν υπάρχει ίχνος ρετούς επάνω μου. Δεν μου αρέσει να δημιουργώ ψευδαισθήσεις στον εαυτό μου.



TALK BABY.

Επικοινωνία και κοινωνικόποιήση. Αμήχανη και λίγο ντροπαλή,κοκκίνιζα και κοκκινίζω λιγότερο έως και καθόλου,το δουλεύω.Το blogging μου έδωσε την ευκαιρία να βγω έξω απο τα πλαίσια που εγώ θεωρούσα ανυπέρβλητα.Μου έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσω με ανθρώπους του χώρου,να επικοινωνήσω με εταιρίες,να στείλω και να λάβω επαγγελματικά emails ,να πάρω μέρος σε web interviews,να είμαι κυρίαρχο πρόσωπο σε event και να επικοινωνώ καθημερινά με τόσους πολλούς ανθρώπους που διάβασαν ή είδαν κάποια φωτογραφία μου και μπορεί να τους άρεσε ή και όχι.Λιγότερο ντροπαλή απο ποτέ ,να μιλάω σε μια κάμερα χωρίς να φοβάμαι τόσο,λιγότερο αμήχανη να συναντάω απο κοντά ανθρώπους της μόδας και εκπροσώπους εταιριών,γεμάτη αδρεναλίνη και όχι άγχος να φωνάζω -yeaaahhhhh- απο μέσα μου για το μικρό σκαλοπατάκι που κατάφερα να ανέβω και για το νικημένο στοίχημα που έβαλα πριν λίγο με τον εαυτό μου.-Εύχομαι να είναι μόνο η αρχή.Thanks to all of you.-

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος του Blogging μου χαρίζει μια έντονη ζωντάνια, μιλάω περισσότερο, χαμογελάω περισσότερο και νιώθω ελεύθερη όταν όλα συσχετίζονται με αυτόν. Κάθε φορά ανανεώνω όσα παλιότερα θεωρούσα δεδομένα για την προσωπικότητα μου όσον αφορά την κοινωνικότητα μου. Είμαστε όλοι πολύπλοκοι , σε καμία περίπτωση η λέξη ''ντρέπομαι, νιώθω άβολα'' γύρω από πολύ κόσμο δεν πρέπει να σε περιορίσει. Εκείνο που με έκανε να ξεπεράσω τα όρια μου ήταν η έκφραση... ''όλοι κάνουμε λάθη...κανένας δεν είναι τέλειος.''




LIFE.

Μεγάλωσα σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη. Η δημιουργία του blog ήταν η ανακάλυψη ενός νέου κόσμου. Κάθε βαρετή Κύριακη γίνεται ευκαιρία να οργανώσω κάτι νέο. Στη ζωή μου μπήκε απροσδόκητα η φωτογραφία και το editing.Μια συνεχή αναζήτηση για το νέο, για εκείνο που δεν γνώριζα, στον βυθό του Internet. Μαθαίνω πως να βελτιώνω το blog, πως να κάνω ερασιτεχνικό photoshop απο tips & videos στο youtube. Και σε μια ημέρα το www.chatoyant21.com ήταν online, ενθουσιασμένη και περήφανη, δεν σκέφτηκα ποτέ την αποδοχή του κόσμου, τα δώρα εταιριών, τα χρήματα ,τους Followers. Δεν υπήρχε κάτι δεδομένο , ήταν μια απόφαση που αφορούσε την έκφραση και την δημιουργία. Όλα τα υπόλοιπα έφτασαν χωρίς να τα προσμένω.Γέμισα λοιπόν τον ελεύθερο μου χρόνο με όμορφο και αποδοτικό τρόπο, ανυπομονούσα για το Σαββατοκύριακο όχι για μια έξοδο αλλά για την οργάνωση ενός νέου project. Δεν υπήρχε αμφιβολία για την αποδοχή του κόσμου , οι γονείς μου δεν γνώριζαν τι έκανα , γνωστοί και άγνωστοι πίστευαν πως κάνω modeling, δεν με ενδιέφερε πολύ. Ήξερα πως όλοι έχουν κάτι να πουν no matter what.



ALWAYS SOMETHING FUN.

Ακόμη δεν μπορώ να δω το Blogging ως κανονική εργασία. Οι συνεργασίες με τις εταιρίες ρούχων φαντάζουν challenges στο μυαλό μου. '' Επιλέγεις αυτό το κομμάτι, το κάνεις δικό σου, φέρεις το trend στα μέτρα σου, το παρουσιάζεις με τον πιο ενδιαφέρον τρόπο.'' Υπάρχει πάντα η ανάγκη για κάτι το διαφορετικό, πασχίζεις για να το βρεις και να το κάνεις δικό σου. Αν εκείνοι θέλουν μαύρο εσύ πρέπει να φορέσεις το λευκό και να τους κάνεις να αλλάξουν γνώμη. Μια συνεχής κίνηση, ένταση , αλληλεπίδραση. Αυτό είναι και η έννοια της μόδας. Η μια φωτογραφία περνά μετά την άλλη, ιδέες, χρώματα, ένας διαφορετικός κόσμος. Τα events, τα ταξίδια μπορεί να σε κουράζουν σωματικά αλλα ποτέ πνευματικά.Η εξέλιξη είναι ίσως το αγαπημένο μου part σε αυτό που κάνω.Ανυπομονώ τόσο πολύ για οτιδήποτε άλλο με περιμένει!


 SEARCHING FOR MY IDENTITY.

Η αναδοχή των trend στον χώρο με έκανε να δοκιμάσω πολλά διαφορετικά style. Περίεργα χρώματα που άλλοτε μισούσα, weird patterns , εκκεντρικά παπούτσια και αξεσουάρ που πολλές φορές δεν μπορούσα να τα κάνω ''δικά μου''.Φόρεσα sweatershirts με over the knee boots, πλαστικά ρούχα, vinyl και bomber jackets με τακούνια .Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσεις ακέραιο το style σου, αυθεντικό χωρίς να φοβάσαι πως θα αλλοιωθεί από την πάροδο των trends.To blogging μου έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγω από τα όρια μου, έγινα hipster, kardashian (ugh ), grungy ,girly , δυστυχώς όμως σταμάτησα να νιώθω άνετα στα ρούχα μου...δεν ήμουν εγώ. Έμαθα να χτίζω το style με βάση ρούχα που αγαπώ να φορώ, ακόμη μαθαίνω.Προτεραιότητα μου είναι η αυτοπεποίθηση και η αυθεντικότητα.Θα ήθελα πολύ να δω πως όλο αυτό θα εξελιχθεί με την πάροδο των χρόνων.



DON'T THINK A LOT.

Το συγκεκριμένο post μιλά στις αμφιβολίες σας για εκείνη την απόφαση που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας .Γράφω όμως και στον εαυτό μου, καθώς θα πρέπει να του υπενθυμίζω όλα εκείνα που του έχει καταφέρει. Φυσικά εδώ σας περιγράφω μονόπλευρα.Είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου αγαπημένους ανθρώπους που σε στηρίζουν καθημερινά.Να σε συμβουλεύουν και να σου δίνουν ώθηση όταν την χρειάζεσαι. Έχω έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μου και πίσω απο την κάμερα. Χωρίς εκείνον ίσως να μην έγραφα αυτό το post.Τον φετινό Ιούλη ανέβηκα σε stage με κοινό για να παραλάβω το βραβείο Marie Claire , αν με ρωτούσες πριν κάποια χρόνια γι'αυτό θα απαντούσα απλά πως δεν γίνεται να βρίσκομαι εκεί, well this is what blog made me do.THANK YOU!



MAKE IT YOURS,


i know you can!

Euridice