LIFE IN A CITY
27 Ιανουαρίου 2020
dear lovers,
το τελευταίο άρθρο απέχει πολύ από το σημερινό. Τόσες αλλαγές που δύσκολα της φέρνεις στο μυαλό σου, δυσκολότερα τις μετράς και στα δάχτυλα των χεριών σου.
Άνθρωποι παλιοί και περισσότεροι καινούργιοι πλέον κινούνται γρηγορότερα απ'ότι θυμάμαι σε μια πόλη. Η ζωή στην πόλη. Θεόρατη και με πολλή φασαρία, δεν μπορείς να την προλάβεις, είμαι σίγουρη γι'αυτό.
Κανένας δεν γνωρίζεται και δεν θέλει να μάθει. Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους πολλά, δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν νιώθουν, δεν έχουν χρόνο άλλωστε. Άλλοι έχουν χάσει τον εαυτό τους και άλλοι την ελπίδα τους. Πόσο μοναχικό μπορεί να ακούγεται περιγράφοντας το σε έναν ξένο.
Κι όμως, οι άνθρωποι μαθαίνουν σε αυτή τη ζωή της πόλης. Σε αυτού του είδους τη μοναχικότητα. Πως είναι δυνατόν να νιώθεις μόνος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Κανείς δεν μιλάει, ούτε κοιτά απλά προσπερνάει όπως κάνει και ο χρόνος.
Όταν συνωστιζόμαστε σε χώρους ασφυκτικούς που χωρούν περισσότερους ανθρώπους απ' οτι πίστευα ποτέ, μπορείς κατά κάποιον τρόπο να ακούσεις σκέψεις και να δεις τα ρούχα των ανθρώπων να μιλούν αντι γι'αυτούς. Έχεις ακούσει τις λέξεις τους;
Φορώντας ρούχα vintage για πάντα. Εκείνα τα ρούχα που λένε ιστορίες απο άλλες δεκαετίες και ανθρώπους. Τους φορτώνεις την δική σου και αυτά μοιάζουν να είναι ευτυχισμένα. Ένα προς ένα, κανένα δεν μοιάζει με το άλλο και αυτό ακριβώς είναι που τα κάνει τόσο όμορφα. Online Vintage stores όπως το Jenny Blond φέρνει κοντά σου vintage κομμάτια, μοναδικά επιλεγμένα με αγάπη. Το να πιστεύεις στη δύναμη των vintage ρούχων είναι σα να πιστεύεις στο μέλλον.
Pictures taken by @antonis.agr
i am wearing
Total look: https://jennyblond.com/
bag: Tammy&Benjamin
shoes: vintage
thank you,
Euridice
This post was sponsored by https://jennyblond.com/
#TheGreekGirl PART III: Γράφω για την συνέχεια.
28 Αυγούστου 2019
Δεν περιμένω αυτό να είναι το τέλος, είναι η συνέχεια. Όταν στο μυαλό μου ήρθε η ιδέα για το συγκεκριμένο project ήταν ήδη αργά, το καλοκαίρι είχε ήδη τελειώσει αλλα είχε ήδη αρχίσει να παίρνει μορφή. Ένα χρόνο αργότερα σας περιγράφω την μορφή και το πρόσωπο ενός κοριτσιού, μιας γυναίκας που θα αποτελέσει την συνέχεια.
Το #TheGreekGirl είναι τόσο άμορφο όσο περιπλανώμενες σκέψεις και τόσο συμβολικό όσο ένας σταυρός.
"Behind the hashtag #TheGreekGirl is hidden an amorphous veneer of a Girl who seeks for her identity. She seeks for a place, a philosophy so she can belong with,there peacefully. A Girl that walks bare feet and her body strongly becomes rooted with the ground. A girl with no make-up on, a girl that isn't afraid of hot sun and moody winter. A girl in dark, nostalgic eyes that smiles all the time, sings for the future, her abandon home. She wears just some cloth to cover her sunburn body but never forgets to fix her hair and paint her nails with colors of life.
This hashtag is an ode to the women in black we call our mothers. Is a song written with lyrics full of optimism. We are a generation of women that owe ourselves a new start written in blue, away from the ancient wrecks and greek "OPA". Strong enough to speak the truth, we celebrate our destination to this world, we capture with our eyes a new point of you. We stare the past only to believe that we, the Greek Girls, are the continuation. Follow our path."
Οι φωτογραφίες περιγράφουν μια γυναίκα, την Ελληνίδα του άμορφου #TheGreekGirl που ζει σε έναν τόπο που οι άνθρωποι της έχουν πιει το παρελθόν, την θάλασσα και ξέμειναν με αρχαία ερείπια και Θεούς. Σε αυτόν τον τόπο χτίζει με πέτρες ένα μέλλον που θα είναι ή ελπίζει να είναι η συνέχεια της. Στο συγκεκριμένο άρθρο οι δυο φωτογραφίσεις αποτελούν τις βασικές αλήθειες. Οι εικόνες θα περιγραφούν με λέξεις, είναι μόνο εκείνες που είχα στο μυαλό μου.
Μέσα στο μπλε κουστούμι
Όταν η νέα Ελληνίδα, αφήνει πίσω τις μαυροφορεμένες γυναίκες, έχει καταπολεμήσει ήδη στο μυαλό της έναν βασικό φόβο της, να γίνει ένα με εκείνες. Προτιμά να μείνει γυμνή παρά να κρυφτεί στα μαύρα, γι'αυτό δεν τα φορά ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά δεν κρύβει τα μαλλιά της και τους χρυσαφένιους σταυρούς της για να μην καταλάβει κανείς το παρελθόν της. Την μαυρίλα, την κακουχία, τον πόνο, την φτώχεια,το κλάμα. Φοράει το κουστούμι ενός άνδρα και μαζεύει τα μαλλιά πίσω για να μην λερωθεί. Σηκώνει τις πέτρες για να βρει τις αλήθειες, όλες εκείνες που δεν ήθελαν να μάθει. Με βαριές βάτες δείχνει δυνατή, ικανή κυρίως για τον εαυτό της που είχε φοβηθεί το άμοιρο παρελθόν της. Πατώντας με γυμνές πατούσες στα αγκάθια ξέρει πλέον πως μπορεί να γυρίσει τον κόσμο μόνη της, με τα πόδια της.
"I am wearing suit and tank top all menswear vintage. Bare feet, without any accessories. This Androgynous look is inspired by Late 80's. My make up is once again lightweight, using the darker shade of the Chanel healthy glow sheer powder to create intense on my cheek bones. Natural glow, as if my face was wet."
Υφές κοντά στο δέρμα
Το Ελληνικό καλοκαίρι στα μάτια εκείνης που της ανήκει. Μια γενιά όπως την έχω σκιαγραφήσει εγώ εμπνευσμένη απο τη Νέα Ελληνίδα, είναι κουρασμένη απο το πολύ, το έντονο και το βαρύ. Ανασαίνει αργά, καθώς ξαναγεννιέται σε ένα τόπο που είχε συνηθίσει αλλιώς. Φοράει ρούχα λιτά, απλά που θα κρατήσουν για πάντα. Υφές κοντά στο δέρμα και χρώματα που θυμίζουν αποχρώσεις του ήλιου και της θάλασσας. Κοντά στη φύση, προτιμά να μοιάζει με αυτή γιατί ξέρει ότι πλέον είναι το μοναδικό της σπίτι. Το #TheGreekGirl ξαναγεννιέται κοντά στη φύση, το καλοκαίρι της το θυμίζει. Γι΄αυτό είναι άλλωστε τα καλοκαίρια, σε προειδοποιεί, για να σου θυμίζουν. Τα μαλλιά της, το δέρμα της λάμπει ηλιοκαμμένο. Τα χείλη ελαφρώς ξεβαμμένα και τα μάτια κουρασμένα απο την ζέστη. Δεν φοράει παπούτσια και τα σανδάλια της τα ξέχασε στην παραλία. Γι'αυτό είναι άλλωστε τα καλοκαίρια, για να ξεχνιέσαι. Εκείνη πάλι δίνει και παίρνει, λέει ιστορίες, ερωτεύεται και χορεύει μόνη. Το #TheGreekGirl είναι η γυναίκα που γεννιέται ξανά για να γίνει η συνέχεια.
"I am wearing Vathos Apparel, strapless top and Bermuda in shades of nude and white. No shoes for a summer in flip flops, my beloved ones. My make up is lightweight, all natural, no foundation just concealer, lip balm and mascara. That's all i promise. "
Pictures taken by Agrido.
Γράφοντας για την συνέχεια τέλη Αυγούστου, μένει στις σκέψεις μου τόσο έντονα η ιστορία του #TheGreekGirl, νιώθω ευγνωμοσύνη που ταυτιστήκατε και μοιραστήκατε τις ιδεες σας μαζί μου. Την ιστορία αυτή και το κορίτσι του ήλιου θα το πάρω μαζί μου τον Χειμώνα, θα μου κρατάει συντροφιά και θα μου δίνει ελπίδα για την συνέχεια. Όσο μεγαλώνω, θα μεγαλώνει και εκείνη θα είναι η αιτία και η πηγή ερωτημάτων, ονείρων και βαθιάς αναζήτησης με το είναι μου και την ταυτότητα μου. Φυσικά το άρθρο αυτό δεν είναι το τέλος, είναι η συνέχεια.
Διαβάστε τα προηγούμενα άρθρα, κλείστε τα μάτια και κρατήστε μέσα σας τις λέξεις και τις εικόνες. Όταν νιώθετε πως ο Χειμώνας σας τα πήρε μακριά, επαναλάβετε.
PART I
PART II
Σας ευχαριστώ.-
Ευριδίκη.
#TheGreekGirl PART II: Γράφοντας για το κορίτσι του ήλιου
13 Αυγούστου 2019
Το κορίτσι του ήλιου, δεν χρωστάει τίποτα στην παλιά της κληρονομιά, γιατί την κράτησε πίσω. Η Ελλάδα των γυναικών, είναι διαφορετική από αυτή των ανδρών της. Το κορίτσι του ήλιου το γνώριζε αυτό, απλώς σιωπηλά κοίταξε την διπλανή της. Εκείνη κατάλαβε.
Το κορίτσι του ήλιου, με τα νοσταλγικά μάτια και το έντονο χαμόγελο κουβαλάει ένα παράπονο, τα πάθη του Χριστού και μια Ελλάδα που έχει γένος αρσενικό. Το παράπονο τους άλλοτε δαμάζεται, πολλές ζουν με αυτό, μα για έμενα ήταν ιδέα και αρχή σκέψεων γύρω από το γνώριμο γιατί. Το #TheGreekGirl μπλέκει στις ρίζες του, στα γιατί των αιώνων αυτών, που η Ελλάδα μιλούσε με μυστικά από αυτί σε αυτί των γυναικών της. Δεν μένει όμως εκεί, σκιαγραφεί την σύγχρονη Ελληνίδα, εκείνη που γίνεται η συνέχεια.
Αναζητώντας μορφές
Χρειάζομαι ένα σημείο βαριάς εκκίνησης, ψάχνοντας να βρω εκείνες τις γυναίκες που είχαν την κυριότερη επιρροή στη μέση Ελληνίδα του παρελθόντος. Ψάχνω δηλαδή την αφετηρία της αναζήτησης των χαρακτηριστικών που θα συνθέσουν το #TheGreekGirl. Οι σκέψεις μου δεν ταξιδεύουν μακριά ωστε να μην χαθώ ξανά.
Στο Σινεμά κάθε Σάββατο απόγευμα. Πριν ακόμη κάθε νοικοκυριό αποκτήσει το δικό του κουτί,τα μάτια των κοριτσιών ξέφευγαν εκείνα τα απογεύματα. Στις αρχές του ελληνικού κινηματογράφου οι επιρροές ήταν σίγουρα απο την μαύρη πραγματικότητα του τόπου, σενάρια μιμούμενα την καθημερινή ζωή, δράμα, κωμωδίες και εθνικο-πατριωτικές ταινιές, βουβά και θλιμμένα.
Στην Χρυσή εποχή, όχι του Περικλέους, αλλά αυτή του σινεμά. Η είσοδος των ξένων προτύπων στην παραγωγή, σηματοδοτεί μια νέα εποχή, μια εποχή σταθμό για την μέση Ελληνίδα που αρνείται κάθε τι που της θυμίζει την μητέρα της, Κοντά και μακριά, εξιδανικεύει κάθε τι ξένο, το λατρεύει σα να ήταν ο Θεός της. Αφήνει πίσω της μιαν εποχή, που μόνο θλίψη την γεμίζει. Το Αλικάκι, η Τζένη Καρέζη,η Ζωή Λάσκαρη, η Έλενα Ναθαναήλ, η Μάρθα Καραγιάννη και η Μελίνα Μερκούρη θα γίνουν τα πρόσωπα της αλλαγής. Πετούν τα σκούρα και ξεκινούν να μιμούνται γυναίκες που καταπίνουν ξενόφερτα σενάρια, στημένα χαμόγελα και ζωές παραμυθένιες.
Το ξένο
Το κορίτσι του ήλιου
Ψάχνοντας ανάμεσα στα κορίτσια , στις γυναίκες παρατήρησα μια γενιά που μόνο εγώ ήθελα να δω. Όπως οι ερωτευμένοι δημιουργούν φαντάσματα και εικόνες που θέλουν να βλέπουν μόνον οι ίδιοι. Δημιούργησα μια εικόνα, μια μορφή γυναίκας, ένα πρότυπο, οικείο στα μάτια μου και ταιριαστό με το μπλε. Έπλασα το κορίτσι του ήλιου. Χωρίς ρομαντισμούς λοιπόν, την γυναίκα που οφείλει να είναι η συνέχεια.
Άδειασα τα πρόσωπα και τα σώματα. Μείναμε όλες ίδιες. Με πονηρά, γεμάτα σπίθες μάτια και στόματα που σε ξεδιψούν με χαμόγελα. Με πυκνά φρύδια, δυνατά σώματα και χέρια που αντέχουν να πιάνουν για να πιστέψουν στις αλήθειες. Πόδια που πατούν για να πετάξουν. Και όμως είμαστε ίδιες. Είμαστε εμείς που ξεκινούμε απο το μηδέν γιατί έμειναν ερείπια. Ερείπια από κίονες , σώματα φυλακές και λάθη ανθρώπων. Γυναίκες που βαστούν παράπονα, μυστικά και μαύρα ρούχα. Έχουμε την ανάγκη να φωνάξουμε για τις σιωπές των γιαγιάδων μας. Έχουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε, να μάθουμε την αλήθεια για να μη μείνουμε ξανά δεμένες. Έχουμε την ανάγκη να αποδείξουμε οτι μπορούμε. Έχουμε την ανάγκη να λυτρώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό από τις σιωπηλές γυναίκες, με τα κατεβασμένα βλέφαρα που έκλαιγαν στα κρυφά.
Και αφού τα άδειασα, τα γέμισα ξανά. Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, το ξαναγέμισα, προπάντων με όνειρα και ελπίδες. Με ένα βλέμμα εξίσου έντονο, με ένα χαμόγελο γοητευτικό και μια φωνή που σαγηνεύει όταν λέει τις αλήθειες. Μαλλιά και τρίχες μπερδεμένα αλλά σωστά δεμένα.Χείλη φορεμένα με έντονο βαθύ κραγιόν και μάγουλα χαρακωμένα απο το αλάτι της θάλασσας. Την είδα να χορεύει με ρούχα ελαφριά, σαν να μην την ένοιαζε αν καλύπτουν το μαυρισμένο απο τον ήλιο δέρμα της. Λαμπερό όπως είναι σαν να έχει ρουφήξει κάθε ακτίνα του ήλιου. Σώμα αγκαλιασμένο από την φύση. Πόδια δυνατά, ξυπόλητα, να αγγίζουν τις ρίζες τους. Χέρια να μιλούν, να συμβουλεύουν την γλώσσα. Νύχια με χρώμα, γιατί ξέρω πόσο της αρέσει να ζωγραφίζει. Με βιβλία, μουσικές και μια γλυκιά μοναξιά που πάντα την είχε ανάγκη. Το κορίτσι του ήλιου, το #TheGreekGirl μέσα απο τα μάτια μου.
Το #TheGreekGirl είναι εμπνευσμένο απο όλες εσάς που χωρίς κανένα στοιχείο πλάσατε την εικόνα μιας γυναίκας που σας ανήκει γιατί είστε εσείς, η μητέρα σας, η αδερφή σας, η φίλη σας, εγώ. Ηταν ανάγκη για εμένα να σκιαγραφήσω μια μορφή που να μου ανήκει. Να είναι κοντά μου και μακριά απο κάθε τι ξένο που προωθείται μαζικά μέσω των media. Είναι η αντίδραση μου, η δικαιολογία μου,η ελπίδα μου,η έμπνευση μου,η συνέχεια μου. Το #TheGreekGirl είναι ένα άμορφο πρότυπο στα μάτια ενός κοριτσιού που έψαχνε τον ήλιο και την θάλασσα. Αφήνοντας πίσω τις γυναίκες με τα μαύρα που παίζουν κρυφτό, τους άνδρες που τους είπαν που να κρυφτούν και τον κόσμο των λαθών, ψάχνω να βρω την αλήθεια, όπου και αν είναι αυτή. Μα όταν την βρω θα σας γράψω περισσότερα. Μέχρι τότε περπατήστε ξυπόλητες, ριζωθείτε σα να αγγίζεται βαθιά την γη, χαμογελάστε με τα μάτια και κρατήστε δυνατά οτιδήποτε είναι δικό σας, γιατί σας ανήκει. Είστε η συνέχεια, τα κορίτσια του ήλιου.
Μείνετε εδώ μέχρι το επόμενο και τελευταίο PART III. Όλα παίρνουν υπόσταση, γίνονται ροή και συνέχεια.
(Για την ιστορία και τη πηγή έμπνευσης πίσω απο το #TheGreekGirl διαβάστε το πρώτο μέρος)
Σας ευχαριστώ κάθε μια ξεχωριστά, εκτιμώ τον χρόνο σας και την αγάπη που δείχνετε για το #TheGreekGirl. Είστε η έμπνευση μου. Κάθε μια απο εσάς που χρησιμοποιεί το hashtag στα social media, εσάς που στηρίζεται όλη την προσπάθεια μου. Είστε η συνέχεια, σας ευχαριστώ. Διαδώστε το #TheGreekGirl κάντε το δικό σας, σας ανήκει, μιλήστε ,γράψτε, ζωγραφίστε, χορέψτε, τραγουδίστε γι'αυτό. Δημιουργείστε! Κάντε τους ανθρώπους από κάθε πλευρά της γης να το ερωτευτούν, να έχουν ένα κομμάτι του.
Ευριδίκη
#TheGreekGirl PART I :Πίσω απο το hashtag
6 Αυγούστου 2019
Στα 20 σου να αναρωτιέσαι που ανήκεις και να απαντάς στην θάλασσα και στον ήλιο. Αν θα μπορούσα να μυρίσω την Ελλάδα θα είχε άρωμα νοσταλγικό, λίγο αλμυρό με την αντίθεση άνθεων ελιάς ή πορτοκαλιάς. Αν μπορούσα να την φωτογραφίσω με την ματιά μου θα είχε ασπρόμαυρους τόνους.
Η Ελλάδα έμεινε να προσμένει το παρελθόν της, πέταξε τις ελπίδες για το μέλλον στην θάλασσα. Δεν την αγαπούσαν αρκετά οι άνθρωποι της. Η Ελλάδα αργοπεθαίνει και εμείς κάνουμε τον σταυρό μας.
Η ιστορία του #TheGreekGirl
Ένα βράδυ του περσινού Ιούλη κάθομαι σε ένα παγκάκι με φίλες και κοιτάζουμε τη θάλασσα, δεν μιλάμε πολύ, είχε μόλις σουρουπώσει. Το σκέφτομαι καιρό μα δεν έχω μιλήσει σε κανέναν, δεν έχω μιλήσει για το τελευταίο search στο pinterest, γράφει Greek Girl. Αγαπημένη μου ασχολία, απο τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ήταν η παρατήρηση των ανθρώπων, η παρατήρηση των γυναικείων φιγούρων στα αστικά κέντρα,στις παραλίες... Τίποτα δεν θυμίζει τα αποτελέσματα της αναζήτησης.
Αρχαίες Ελληνίδες να απεικονίζονται με σανδάλια και χιτώνες, λευκούς όπως τους θέλει η φαντασία και ένα στεφάνι άγριας ελιάς για αξεσουάρ. Τα ελληνικά αναγράφονται με τύπου αρχαϊκής γραφής, όπως αρέσει στους τουρίστες. Όλα οικεία γι'αυτούς και ξένα για εμάς. Κάναμε το δικό μας ξένο για να αρέσει στους άλλους. Ουτοπικό και ξένο.
Κοιτώντας πίσω κατάλαβα λίγο. Διαβάζοντας κατάλαβα λίγο περισσότερο.
Στο λύκειο ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που κατοικούν στην Ελλάδα δεν συσχετίζονται τόσο με τους Αρχαίους Έλληνες, έτσι λοιπόν άφησα το όνειρο των αρχαίων ημών προγονών και γνώρισα την πραγματικότητα, ξανά. Οι Έλληνες κάνουν πλέον περισσότερο τον σταυρό τους παρά φιλοσοφούν, δεν τους χωρά ο διάλογος και είναι λιγότερο δημοκρατικοί από ποτέ.
400 χρόνια πίσω ή δεμένοι.Οι Έλληνες και οι Τούρκοι συμβίωσαν για πολλά χρόνια, υπήρξε αίμα, πολύ αίμα που έβαψε κάθε πέτρα ακόμη και την θάλασσα, έβαψε και τις καρδιές των επόμενων γενεών . Είμαστε κομμάτι τους και είναι δικό μας. Η ανατολίτικες επιρροές στην γλώσσα, στα ήθη και στα έθιμα είναι τόσο έντονες, δεν μπορείς πια να τις ξεχωρίσεις. Δεν μπορείς να το αρνηθείς και γιατί να το κάνεις άλλωστε.
Ο πόλεμος μετά τον πόλεμο, ο πόνος δεν παύει, οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με αυτόν. Η καθημερινότητα γίνεται μαύρη και η αθλιότητα ξεδιψά με ένα κομμάτι ψωμί. Ποιοι άντρες, ποιες γυναίκες, ποια παιδιά. Να νιώθουν ανεξάρτητοι υπό όρους. Η ελευθερία υπο όρους δεν είναι ελευθερία.
Και ξανά αίμα.Α' παγκόσμιος πόλεμος, Β' παγκόσμιος πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος και η Χούντα. Το 1974 είναι πολύ μακρία απο την αρχή μιας Ελλάδας παλιάς και πολύ κοντά στο δικό μας ξεκίνημα.
Όλα ξεκινούν σε μια Ελλάδα που έχει μείνει αρκετά πίσω για να φτάσει τους πρώτους, με ανθρώπους που κρατούν σταυρούς αντι για βιβλία ενώ φοβούνται τον Θεό, τους Τούρκους και την φτώχεια. Ξεκινούν αγώνες δρόμου για να φτάσουν οτιδήποτε ξένο. Η ανατολιτίκη Ελλάδα να γίνει με κάθε τρόπο δυτική.
Μα να κοιτούμε πίσω, πρέπει, για να βλέπουμε τα λάθη να μην τα γίνουν ξανά. Να κοιτούμε πίσω και αν πέσουμε ξανά να σηκωθούμε έτσι κι'αλλιώς μεγαλώσαμε πια.
Τώρα, Ευριδίκή;
Κοιτώντας πίσω κατάλαβα λίγο. Διαβάζοντας κατάλαβα λίγο περισσότερο.
Γράφοντας για το παρελθόν
Στο λύκειο ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που κατοικούν στην Ελλάδα δεν συσχετίζονται τόσο με τους Αρχαίους Έλληνες, έτσι λοιπόν άφησα το όνειρο των αρχαίων ημών προγονών και γνώρισα την πραγματικότητα, ξανά. Οι Έλληνες κάνουν πλέον περισσότερο τον σταυρό τους παρά φιλοσοφούν, δεν τους χωρά ο διάλογος και είναι λιγότερο δημοκρατικοί από ποτέ.
Η θρησκεία και ο Χριστιανισμός, ο Χριστιανισμός και η Ελλάδα. Η θρησκεία έγινε ένα με την κουλτούρα της, ίσως να την απορρόφησε λίγο. Δεν τους κατηγορώ, η πίστη είναι ελπίδα, είναι σωτηρία, σε χρόνια άθλια γεμάτα πόνο και θλίψη. Οι άνθρωποι απο τότε περιμένουν να σωθούν απο τα προβλήματα, προσμένουν τον σωτήρα, ξεχνούν πως η αλλαγή, η σωτηρία και η αλήθεια είναι μέσα τους. Καμία ελευθερία, κανένας διάλογος καμία διάθεση προς φιλοσοφία. Μυστικισμός, άρνηση. Οι άνθρωποι να φορούν παρωπίδες να φοβούνται τον Θεό τους. Να τρέχουν να κρυφτούν απο δεισιδαιμονίες και τέρατα.
Ο πόλεμος μετά τον πόλεμο, ο πόνος δεν παύει, οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν με αυτόν. Η καθημερινότητα γίνεται μαύρη και η αθλιότητα ξεδιψά με ένα κομμάτι ψωμί. Ποιοι άντρες, ποιες γυναίκες, ποια παιδιά. Να νιώθουν ανεξάρτητοι υπό όρους. Η ελευθερία υπο όρους δεν είναι ελευθερία.
Και ξανά αίμα.Α' παγκόσμιος πόλεμος, Β' παγκόσμιος πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος και η Χούντα. Το 1974 είναι πολύ μακρία απο την αρχή μιας Ελλάδας παλιάς και πολύ κοντά στο δικό μας ξεκίνημα.
Όλα ξεκινούν σε μια Ελλάδα που έχει μείνει αρκετά πίσω για να φτάσει τους πρώτους, με ανθρώπους που κρατούν σταυρούς αντι για βιβλία ενώ φοβούνται τον Θεό, τους Τούρκους και την φτώχεια. Ξεκινούν αγώνες δρόμου για να φτάσουν οτιδήποτε ξένο. Η ανατολιτίκη Ελλάδα να γίνει με κάθε τρόπο δυτική.
Μα να κοιτούμε πίσω, πρέπει, για να βλέπουμε τα λάθη να μην τα γίνουν ξανά. Να κοιτούμε πίσω και αν πέσουμε ξανά να σηκωθούμε έτσι κι'αλλιώς μεγαλώσαμε πια.
Τώρα, Ευριδίκή;
Πίσω από το hashtag #TheGreekGirl
To #TheGreekGirl έχει εμπνευστεί απο την ανάγκη να ανήκω κάπου, σε μια κουλτούρα ρεαλιστική και όχι ουτοπική, σε μια κουλτούρα που είναι οι άνθρωποι της. Είναι η ανάγκη να συνδεθώ και να αγαπήσω τις ρίζες μου, να τις αναβιώσω και να τις επικοινωνήσω στη νέα γενιά ανθρώπων. Δεν έχει εμπνευστεί από περηφάνια και πατριωτισμό, αλλά δίνει το έναυσμα να δημιουργήσω ένα νέο πρότυπο κοντά στα δεδομένα, κοντά στην πραγματικότητα. Το #theGreekGirl είναι ένα κορίτσι, μια γυναίκα αληθινή, κοντά στις ρίζες της, με ελευθερία στο νου έτοιμη να γνωρίσει όλο τον κόσμο, να μιλήσει για την ιστορία της, να πάρει και να δώσει ιδέες. Να πιστέψει στην συνέχεια, να γίνει η συνέχεια.
Είναι το έναυσμα να μάθω τα γεγονότα της ιστορίας της Ελλάδος, να ακούσω ελληνική μουσική και να παύσω την αποστροφή μου σε οτιδήποτε παραδοσιακό μέχρι να κατανοήσω από που προήλθε. Να μάθω περισσότερα για τον ελληνικό κινηματογράφο, για Έλληνες καλλιτέχνες και γιατί μπορεί να ονομαζόμαστε Γράικοι παντού εκτός απο τον τόπο αυτόν. Είναι το μονοπάτι που θα ακολουθήσω για να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον κόσμο γύρω μου και τον εαυτό μου μαζί.
Θα σκιαγραφήσω ένα κορίτσι λοιπόν, την σύγχρονη Ελληνίδα. Έτσι πως την έχω δει στα 20 μου, με την δική μου ματιά, βασισμένη στο χαμόγελο των γυναικών που ξέρω και εκείνων που δεν ξέρω αλλά νομίζω πως είμαστε το ίδιο. Θα γράφω για τόπους, για ήθη, για ακούσματα, για ρούχα ακόμη και για μακιγιάζ, εκείνα που μου θα αποτελέσουν την Νέα Ελληνίδα.
Η ελπίδα στα 20 χρόνια μου είναι εκείνη που με γεμίζει και αφήνει πίσω κάθε σκέψη αρνητική, κάθε εμπόδιο να γράφω γι'αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν ανύπαρκτα, ανούσια. Οι άνθρωποι της ξεπούλησαν οτιδήποτε είχαν για να την κάνουν να μοιάζει πιο όμορφη, πιο ξένη στα μάτια τους, έκαναν λάθη που δεν επέστρεψαν ποτέ και αναρωτιούνται γιατί γίναμε έτσι. Έχω την ανάγκη να μάθω γιατί. Έχω την διάθεση να κουβαλήσω τα δικά τους λάθη. Σε χρόνια που ακόμη δεν έχω καεί, που μιλάω εκ του ασφαλούς πίσω απο τον υπολογιστή μου για μια Ελλάδα που αξίζει να προσπαθήσω ή να προσπαθήσουμε να σώσουμε. Σε μια προσποιούμενη δυτικών προτύπων Ελλάδα να ψάξω να βρω τι την κάνει να ξεχωρίζει , ώστε να την αγαπήσω. Να την αγαπήσω, για να μην την αφήσω πίσω, για τα άθλια πολιτικά παιχνίδια, την αυξανόμενη ανεργία, την ημιμάθεια, αποστροφή σε οτιδήποτε μοντέρνο και την δυσπιστία στους νέους της. Αν τα καταφέρω θα σας γράψω εδώ, αν πάλι όχι, υπόσχομαι πως θα γυρίσω για να την βοηθήσω.
Κι όμως δεν μεγάλωσα έτσι. Κανένα αίσθημα περί πατριωτισμού και αγάπης προς το έθνος. Στο σχολείο αρνούμουν να μάθω παραδοσιακούς χορούς καθώς προτιμούσα να χορεύω μόνη. Αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα πως σίγουρα δεν είμαι Ελληνίδα, γιατί δεν υπάρχουν Έλληνες. Άρνηση στα ήθη και στα έθιμα, την ορθόδοξη Εκκλησία και την προσποιούμενη αγνότητα, στις κρυφές ματιές των γυναικών. Ακόμη και την ελληνική μουσική δεν την δεχόμουν, το μόνο που αγαπούσα απο μικρή ήταν ο Ελληνικός κινηματογράφος. Τις Κυριακές του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου και εγώ να χορεύω μιμούμενη την Τζένη Καρέζη και την Αλίκη. Μαμά θα δούμε παλιές ταινίες;
Ο κινηματογράφος ήταν το κομμάτι που κράτησα, η φίνος φίλμ και οι ιστορίες της Γιαγιάς μου, Ελένης είναι κατα κάποιο τρόπο αρχή του #TheGreekGirl. Μείνετε εδώ.
Μέχρι το επόμενο part, δείτε ξανά και κρατήστε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα χαμόγελα.
Αν κοινοποιήσεις οτιδήποτε, μην ξεχάσεις το #thegreekgirl, κάνε tag @yurichat ωστε να μπορέσω να το δω και να ενθουσιαστώ που σου άρεσε λίγο.
Ευχαριστώ.
Ευριδίκη
Είναι το έναυσμα να μάθω τα γεγονότα της ιστορίας της Ελλάδος, να ακούσω ελληνική μουσική και να παύσω την αποστροφή μου σε οτιδήποτε παραδοσιακό μέχρι να κατανοήσω από που προήλθε. Να μάθω περισσότερα για τον ελληνικό κινηματογράφο, για Έλληνες καλλιτέχνες και γιατί μπορεί να ονομαζόμαστε Γράικοι παντού εκτός απο τον τόπο αυτόν. Είναι το μονοπάτι που θα ακολουθήσω για να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον κόσμο γύρω μου και τον εαυτό μου μαζί.
Θα σκιαγραφήσω ένα κορίτσι λοιπόν, την σύγχρονη Ελληνίδα. Έτσι πως την έχω δει στα 20 μου, με την δική μου ματιά, βασισμένη στο χαμόγελο των γυναικών που ξέρω και εκείνων που δεν ξέρω αλλά νομίζω πως είμαστε το ίδιο. Θα γράφω για τόπους, για ήθη, για ακούσματα, για ρούχα ακόμη και για μακιγιάζ, εκείνα που μου θα αποτελέσουν την Νέα Ελληνίδα.
Η ελπίδα στα 20 χρόνια μου είναι εκείνη που με γεμίζει και αφήνει πίσω κάθε σκέψη αρνητική, κάθε εμπόδιο να γράφω γι'αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν ανύπαρκτα, ανούσια. Οι άνθρωποι της ξεπούλησαν οτιδήποτε είχαν για να την κάνουν να μοιάζει πιο όμορφη, πιο ξένη στα μάτια τους, έκαναν λάθη που δεν επέστρεψαν ποτέ και αναρωτιούνται γιατί γίναμε έτσι. Έχω την ανάγκη να μάθω γιατί. Έχω την διάθεση να κουβαλήσω τα δικά τους λάθη. Σε χρόνια που ακόμη δεν έχω καεί, που μιλάω εκ του ασφαλούς πίσω απο τον υπολογιστή μου για μια Ελλάδα που αξίζει να προσπαθήσω ή να προσπαθήσουμε να σώσουμε. Σε μια προσποιούμενη δυτικών προτύπων Ελλάδα να ψάξω να βρω τι την κάνει να ξεχωρίζει , ώστε να την αγαπήσω. Να την αγαπήσω, για να μην την αφήσω πίσω, για τα άθλια πολιτικά παιχνίδια, την αυξανόμενη ανεργία, την ημιμάθεια, αποστροφή σε οτιδήποτε μοντέρνο και την δυσπιστία στους νέους της. Αν τα καταφέρω θα σας γράψω εδώ, αν πάλι όχι, υπόσχομαι πως θα γυρίσω για να την βοηθήσω.
Κι όμως δεν μεγάλωσα έτσι. Κανένα αίσθημα περί πατριωτισμού και αγάπης προς το έθνος. Στο σχολείο αρνούμουν να μάθω παραδοσιακούς χορούς καθώς προτιμούσα να χορεύω μόνη. Αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα πως σίγουρα δεν είμαι Ελληνίδα, γιατί δεν υπάρχουν Έλληνες. Άρνηση στα ήθη και στα έθιμα, την ορθόδοξη Εκκλησία και την προσποιούμενη αγνότητα, στις κρυφές ματιές των γυναικών. Ακόμη και την ελληνική μουσική δεν την δεχόμουν, το μόνο που αγαπούσα απο μικρή ήταν ο Ελληνικός κινηματογράφος. Τις Κυριακές του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου και εγώ να χορεύω μιμούμενη την Τζένη Καρέζη και την Αλίκη. Μαμά θα δούμε παλιές ταινίες;
Ο κινηματογράφος ήταν το κομμάτι που κράτησα, η φίνος φίλμ και οι ιστορίες της Γιαγιάς μου, Ελένης είναι κατα κάποιο τρόπο αρχή του #TheGreekGirl. Μείνετε εδώ.
Μέχρι το επόμενο part, δείτε ξανά και κρατήστε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα χαμόγελα.
Αν κοινοποιήσεις οτιδήποτε, μην ξεχάσεις το #thegreekgirl, κάνε tag @yurichat ωστε να μπορέσω να το δω και να ενθουσιαστώ που σου άρεσε λίγο.
Ευχαριστώ.
Ευριδίκη
ΑΡΓΑ. (Reasons why you need to go slow.)
1 Μαΐου 2019
-ΑΡΓΑ
SLOW
From the moment you feel the need to save your love, your hug, your home, your planet for somebody else, that moment you will completely change and become a human.
The only reason we should live for, on this planet earth is love. If you do believe in love, you can change your whole perspective on living.
Give yourself the chance and time to understand. ΑΡΓΑ
Used to live in a small town, close to nature, never thought that people could harm the planet. The fruits were slowly matured, the cars were slowly driving through, the days were slowly passing...another dimension. Everything here was carefully selected from what we chose to eat to the people we selected to hang out.
The time has changed, we need more of everything, we need it as fast as it can be.
Fashion has been a great part of my life since a i was small child, clothes were the pazzle pieces to my teenage years. Helped me to find myself, to express my feelings, stand out and feel confident. Never associated fashion with dark.
GOING too FAST.
WHAT is fast fashion anyway?
"Fast fashion can be defined as cheap, trendy clothing, that samples ideas from the catwalk or celebrity culture and turns them into garments in high street stores at breakneck speed.Fast fashion utilizes trend replication, rapid production, and low quality materials in order to bring inexpensive styles to the public. "
As i come from a family with middle wage income, my budget could afford only fast fashion, back then, at my 15, i wasn't that familiar with vintage shopping and my trend addictive self led me to buy as many cheap clothes as i could, just to hang them in my closet. Just to fed my over consuming teenage self. I would never thought... "who makes my clothes or even what kind of fabric do they use for them..." I have started experimenting with second hand clothes and recycling fabrics after my first attendance to a "swap or trade" event. I was informed about the whole idea, which i found truly inspirational. I searched about the philosophy of not buying but swapping or recycling our clothes and the one information came after the other.
GLOBALLY
All of the elements of fast fashion: trend replication, rapid production, low quality, and competitive pricing, add up to a large impact on the environment and the people involved in its production.
The environmental damage, which the fashion industry continues to create, is in large part due to fast fashion. Brands like Forever21, ZARA, H&M use toxic chemicals, dangerous dyes, and synthetic fabrics which seep into water supplies in foreign countries (where the clothing is made) and at home when the clothing is washed. All this leads to air pollution due to carbon emission and water poisoning. In other words our planet is slowly dying due to fashionable trends...
Talking about human beings. Fast fashion isn't free,someone somewhere else is paying. We never thought cause we didn't know. BUT we found out, even fast fashion brands' attempt to hide. Human beings like us, live and work in terrible circumstances. Sweatshops. Women and CHILDREN do work, to produce a piece of garment. They do not have any right of speaking, working 10 hours and being paid well below the minimum wage,just for 100 euros per month...
stop,let's go backwards.
SLOW.
"Slow fashion is a movement towards mindful manufacturing, fair labor rights, natural materials, and lasting garments. Conscious fashion means there are brands, communities, and individuals who are fighting for the safety of our earth and fellow humans. Buying a garment from a responsible brand ensures that you have agency over your personal style, are getting a quality product, and are protecting those that need it most."
Going slow, means care, investing on pieces you truly love, supporting brands that are trying to help the environment.The key word is INVEST. Reduce the amount of garments you buy annually and save to be saved. The quality of fabrics and materials will convince you. Slow fashion means transparency, the idea of sharing all the important information the consumer needs to know about the brand, where and who make the clothes...
The pictures are symbolic. A pool, flowers and Euridice wearing pieces made of love, created with care in Europe. The flowers symbolise the blossom and re-born of ethical fashion...I feel truly honored and inspired by these two collaborations. Two European brands, who support ethical and slow fashion. Timeless, chic, iconic pieces...
An all time classic summer look with a modern twist,the linen fabric, the epitome of Greek summer and the yellow mules with the detailed low heel will make you fantasize your wildest summer days and nights.The most beautiful balance in nature and future...possible sustainable with respect to the planet and human being.
The Charlotte Pringels collections provide wearable and timeless pieces for the distinctive, modern woman. We believe in slow fashion, the power of simplicity and elegance in an effort to change and challenge the way we as society consume. Doing so we commit to sourcing natural and recycled fibers and work with high-quality, low minimum suppliers, allowing us to reduce waste through small-batch production. We commit to transparent practices by providing information about supply chains, enabling customers to make informed decisions.This is why we call our collections 100% SLOWFASHION. All samples and prototypes are made and designed in Charlotte Pringels' own atelier, located in Belgium.
We are committed to creating luxurious footwear in a beautiful and sustainable way. Our shoes are sophisticated statement pieces imbued with art and nature influences. Our shoes are made from high-quality sustainable materials - animal-free and Made in Europe. Our shoes are produced in a family-run factory in São João da Madeira, Portugal, under safe and dignified working conditions.
All the pictures are taken by @Antonis Agrido
(blogger.com destroys our quality, click the picture for high quality images. Thank you)
I am wearing:
TOP,TROUSERS,COAT :www.charlottepringels.com
SHOES: https://balluta-shoes.com/
make up:
KORRES athens
Thank you Valis Resort Volos for your kind hospitality.
-I still trying to find out more and educate myself about the fast fashion industry,sweatshops and sustainability...still in the begging. Trying to figure out what WE the western consuming society can do to help the situation and raise awareness. The truth is that boycott these brands isn't the better solution, closing down their labour factories will only lead to much more poverty and unemployment. We need to reduce shopping cheap garments, support more local brands and ASK fast fashion brands for more transparency, where and by whom are these clothes made? We are their only hope...we are all human who share the same planet, the world happens to be too unfair, we are getting richer by making the more poor. Stop,αργά.
find out more:
https://www.youtube.com/channel/UCtkJN6t1eLLx7NqqJhpXK7A KRISTEN LEO has great videos and huge information on sustainability, ethical fashion, ect.
https://www.youtube.com/watch?v=CI-WPATGa24
https://www.aftenposten.no/norge/i/4d1nl9/Video-fra-Aftenposten?video=21032
https://truecostmovie.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)